Τo Curiosity ενεργοποιεί τον αυτόματο πιλότο του στον Άρη

Curiosity: αυτόνομος ρομποτικός γεωλόγος   (Φωτογραφία:  NASA

Οι υπεύθυνοι της αποστολής στη NASA δεν χρειάζεται πια να προγραμματίζουν κάθε βήμα σε αυτή τη συναρπαστική, αλλά βασανιστικά αργόσυρτη πορεία: Ένα χρόνο μετά την άφιξή του στον Άρη, το ρομπότ Curiosity ενεργοποίησε για πρώτη φορά το σύστημα αυτόνομης πλοήγησης.

Ο πυρηνοκίνητος ρομποτικός γεωλόγος βρίσκεται στην αρχή ενός πολύμηνου ταξιδιού προς τους πρόποδες του Όρους Σαρπ, το οποίο ορθώνεται σε ύψος πέντε χιλιομέτρων μέσα στη λεκάνη του Κρατήρα Γκέιλ.

Από την έναρξη αυτού του ταξιδιού το ρομπότ έχει διανύσει 1,39 χιλιόμετρα και απομένει να καλύψει περίπου 7,18 χιλιόμετρα.

Μέχρι σήμερα κάθε κίνηση του ρομπότ έπρεπε να προγραμματίζεται εκ των προτέρων από εκπαιδευμένους οδηγούς στη Γη. Και η οδήγηση δεν μπορεί να συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο, αφού οι εντολές χρειάζονται ολόκληρα λεπτά για να φτάσουν στον Άρη με την ταχύτητα του φωτός.

Επιπλέον, οι οδηγοί δεν μπορούν πάντα να ελέγχουν εκ των προτέρων την ασφάλεια της διαδρομής: οι λόγοι και οι κοιλότητες στην επιφάνεια του πλανήτη τους εμποδίζουν να δουν τυχόν εμπόδια μπροστά τους.


^{Το τοπίο που έβλεπε το Curiosity στις 24 Ιουλίου. Κλικ για μεγέθυνση (NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science Systems)}

Το έργο τους θα διευκολυνθεί τώρα από τον αυτόματο πιλότο που ενεργοποιήθηκε την Τρίτη, όταν το Curiosity κάλυψε απόσταση περίπου 40 μέτρων σε μία μέρα.

Το σύστημα αυτόνομης πλοήγησης συλλέγει πολλαπλές, στερεοσκοπικές λήψεις του τοπίου και δημιουργεί στον υπολογιστή έναν ανάγλυφο χάρτη. Εξετάζει στη συνέχεια πολλές δυνατές διαδρομές και επιλέγει αυτή που κρίνεται πιο ασφαλής και σύντομη.

Μια παρόμοια, αλλά απλούστερη εκδοχή του ίδιου συστήματος χρησιμοποιείται και στο μικρότερο ρομπότ Opportunity που συνεχίζει την εξερεύνηση στον Άρη από το 2004.

Το Curiosity προσεδαφίστηκε στον Κρατήρα Γκέιλ τον Αύγουστο του 2012. Στην πρώτη φάση της αποστολής, η οποία επικεντρώθηκε στην περιοχή «Γκλένελγκ», το Curiosity πέτυχε τον πρωτεύοντα στόχο του: επιβεβαίωσε ότι το περιβάλλον του Άρη ήταν κάποτε υγρό και φιλόξενο για την εμφάνιση μικροβιακής ζωής.

Στις πλαγιές του Όρους Σαρπ που βρίσκεται στο κέντρο του κρατήρα Γκέιλ, οι ερευνητές της NASA ελπίζουν να εντοπίσουν ενδείξεις για το πώς και το πότε ο πλανήτης άλλαξε και έγινε η άνυδρη έρημος που βλέπουμε σήμερα.

Newsroom ΔΟΛ

Δίδυμος αδελφός του Ήλιου είναι 4 δισ. χρόνια γηραιότερος

Η εξέλιξη ενός άστρου σαν τον Ήλιο, από τη γέννησή του (αριστερά) μέχρ τη μεταμόρφωσή του σε κόκκινο γίγαντα. Το HIP 102152 πλησιάζει το τέλος (Πηγή: ESO/M. Kornmesse

Χρησιμοποιώντας το ευρωπαϊκό «Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο» που λειτουργεί στην έρημο της Χιλής, διεθνής ομάδα αστρονόμων μελέτησε ένα άστρο που θεωρείται σχεδόν πανομοιότυπο με τον Ήλιο, είναι όμως σχεδόν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια γηραιότερο. Οι παρατηρήσεις δίνουν μια εικόνα για το πώς θα μοιάζει το μητρικό μας άστρο όταν φτάσει αυτή την προχωρημένη ηλικία.

Ο Ήλιος έχει αλλάξει δραστικά στα 4,6 δισ. χρόνια της ζωής του. Προκειμένου να κατανοήσουν τα στάδια της εξέλιξής του, οι αστρονόμοι μελετούν άστρα με το ίδιο μέγεθος, την ίδια θερμοκρασία και την ίδια σύσταση, τα οποία όμως βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια της ζωής του.

Ο πρώτος «ηλιακός δίδυμος», όπως αποκαλούνται αυτά τα άστρα, ανακαλύφθηκε το 1997, και η αναζήτηση συνεχίζεται.

Η τελευταία μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Astrophysical Journal Letters, εξετάζει το άστρο HIP 102152, τον αρχαιότερο ηλιακό δίδυμο που έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα -σχηματίστηκε πριν από 8,2 δισ. χρόνια, έχει δηλαδή σχεδόν διπλάσια ηλικία.

Η μελέτη του άστρου, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 250 ετών φωτός, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Αιγόκερω, ίσως επιτρέπει στους ερευνητές να προβλέψουν τι θα συμβεί στον Ήλιο στα τελικά στάδια της ζωής του.

Ήδη φαίνεται ότι υπάρχει μια σημαντική ανακάλυψη: «Ένα από τα θέματα που θέλαμε να εξετάσουμε είναι το εάν ο Ήλιος είναι ένα τυπικό άστρο όσον αφορά τη σύστασή του» σχολιάζει ο Χορχέ Μαλέντεζ του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, μέλος της ομάδας. «Το κυριότερο ερώτημα είναι: γιατί ο Ήλιος έχει τόσο μικρή περιεκτικότητα σε λίθιο;»

Το λίθιο, τρίτο ελαφρύτερο στοιχείο στον Περιοδικό Πίνακα, σχηματίστηκε σε μεγάλες ποσότητες μετά τη Μεγάλη Έκρηξη μαζί με το υδρογόνο και το ήλιο. Οι αστρονόμοι αναρωτιούνται εδώ και χρόνια γιατί ορισμένα άστρα είναι πλουσιότερα σε λίθιο από ό,τι άλλα, και η νέα μελέτη προσφέρει μια πιθανή απάντηση.

Ο Ήλιος εκτιμάται ότι είναι 99% φτωχότερος σε λίθιο από ό,τι το νέφος αερίων και σκόνης από το οποίο σχηματίστηκε. Το HIP 102152, όμως, αποδεικνύεται ακόμα φτωχότερο στο σημαντικό αυτό στοιχείο.

Η διαπίστωση αυτή έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες μελέτες που προέβλεπαν ότι η περιεκτικότητα σε λίθιο μειώνεται καθώς τα άστρα γερνούν. Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι το λίθιο των άστρων σαν τον Ήλιο πρέπει σταδιακά να καταστρέφεται, πιθανότατα σε πυρηνικές αντιδράσεις που συμβαίνουν βαθιά μέσα στο άστρο.

Η νέα μελέτη αποκαλύπτει παράλληλα ότι το HIP 102152 μοιάζει με τον Ήλιο και σε ένα άλλο χαρακτηριστικό: είναι ιδιαίτερα φτωχό σε μια σειρά στοιχείων που υπάρχουν σε μεγάλες ποσότητες στη Γη αλλά απουσιάζουν σχεδόν τελείως από τον Ήλιο.

Αυτό υποδηλώνει ότι, όπως και ο Ήλιος, το HIP 102152 είναι πιθανό να διαθέτει βραχώδεις πλανήτες σαν τη Γη, στους οποίους δεν αποκλείεται να έχει σχηματιστεί ζωή.

Το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή του άστρου θα έρθει σε μερικές εκατοντάδες χρόνια, όταν το HIP 102152 αρχίσει να εξαντλεί τα πυρηνικά του καύσιμα, οπότε σταδιακά θα γίνει θερμότερο, θα διογκωθεί και θα μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα.

Το ίδιο πιστεύεται εξάλλου ότι θα συμβεί και στον Ήλιο σε περίπου 4,5 δισ. χρόνια, οπότε θα φουσκώσει και δεν αποκλείεται ακόμα και να καταπιεί τη Γη.

Newsroom ΔΟΛ

Όμιλος Φίλων Αστρονομίας: SlaRos Project, δεύτερη αποστολή

Το μπαλόνι ηλίου, της δεύτερης αποστολής του SlaRos project, σκάει σε υψόμετρο 34 χιλιομέτρων με φόντο τον Θεσσαλικό κάμπο και την Χαλκιδική...
Το SlaRos Project, το πρώτο υπο-τροχιακό φωτογραφικό project στην Ελλάδα από τον Κώστα Ταματέα, ανακοίνωσε την 2η επιτυχημένη αποστολή του.

Η εκτόξευση πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Καρδίτσας ανυψώνοντας την κάψουλα με τις κάμερες έως τα 34 χιλιόμετρα και προσγειώθηκε στους ορεινούς όγκους μεταξύ Φαρσάλων και Βελεστίνου.



Η επανάκτηση της έγινε την ίδια μέρα. Ανακτήθηκαν 1400 φωτογραφίες 10MP και 2 ώρες HD Video footage.

Οι νέες φωτογραφίες και τα video θα αναρτώνται στο www.facebook.com/slaros.project

Το project πραγματοποιήθηκε με την χορηγία της ΔΙΟΨΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ.

Σιδερένιος πλανήτης γιορτάζει την Πρωτοχρονιά κάθε 4 ώρες

Ο πλανήτης KOI 1843.03 σιγοψήνεται καθώς περιφέρεται ταχύτατα γύρω από το μητρικό του άστρο (Καλλιτεχνική απεικόνιση: Cristina Sanchis Ojeda)

Φανταστείτε πώς θα ήταν αν η βάρδια σας στη δουλειά διαρκούσε δύο συνεχόμενα έτη. Αυτό θα συνέβαινε αν εργαζόσασταν στον KOI 1843.03, τον πλανήτη με το συντομότερο έτος που έχει ανακαλυφθεί έως σήμερα.

Ερευνητές του MIT ανέλυσαν δεδομένα του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler, το οποίο είχε δώσει ενδείξεις για την ύπαρξη του πλανήτη το 2012. Το Kepler είναι σχεδιασμένο να ανιχνεύει εξωπλανήτες την ώρα που περνούν μπροστά από τα μητρικά τους άστρα.

Στην περίπτωση του KOI 1843.03, τα περάσματα αυτά, γνωστά στους αστρονόμους ως διαβάσεις, ήταν εξαιρετικά συχνά, ένδειξη ότι το έτος του πλανήτη έχει μικρή διάρκεια.

Οι παρατηρήσεις, αναφέρουν οι ερευνητές στο Astrophysical Journal Letters, δείχνουν ότι ο KOI 1843.03 είναι ο πλανήτης με τη μικρότερη γνωστή περίοδο περιφοράς, δηλαδή το συντομότερο έτος, με διάρκεια μόλις 4 ώρες και 15 λεπτά.

Η μικρή διάρκεια περιφοράς οφείλεται στο γεγονός ότι ο πλανήτης βρίσκεται σε εξαιρετικά μικρή απόσταση από το μητρικό του άστρο και κινείται ασυνήθιστα γρήγορα, με ταχύτητα γύρω στα 250 χιλιόμετρα την ώρα. Συγκριτικά, η Γη «σέρνεται» γύρω από τον Ήλιο με μόλις 30 χιλιόμετρα την ώρα.

Όμως η μικρή απόσταση του KOI 1843.03 από το μητρικό του άστρο πιθανότατα έχει και άλλες συνέπειες: η ερευνητική ομάδα εκτιμά ότι ο πλανήτης πρέπει να να έχει στραμμένη τη μία πλευρά του μόνιμα προς το άστρο, όπως η Σελήνη έχει τη μία πλευρά της μονίμως στραμμένη προς τη Γη.

Και αυτό θα σήμαινε ότι η περίοδος περιφοράς είναι ίση με την περίοδο περιστροφής. Με άλλα λόγια, ένας χρόνος στον KOI 1843.03 πρέπει να διαρκεί όσο μία ημέρα.

Τα παράξενα όμως δεν σταματούν εδώ: όταν ένας πλανήτης βρίσκεται σε τόσο μικρή απόσταση από το άστρο του δέχεται τις συνέπειες της βαρυτικής του έλξης, η οποία μπορεί να έχει διαφορετική ένταση σε κάθε περιοχή και να δημιουργεί έτσι ισχυρές παλιρροϊκές δυνάμεις.

«Όταν βρίσκεται κανείς τόσο κοντά στο άστρο, οι παλιρροϊκές αλληλεπιδράσεις γίνονται τόσο ισχυρές ώστε μπορούν να διαλύσουν τον πλανήτη. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ο πλανήτης να συγκρατήσει τη μάζα του είναι να έχει πολύ μεγάλη πυκνότητα» σχολιάζει ο Ρομπέρτο Σάντσις-Οχέδα, μέλος της ερευνητικής ομάδας στο MIT.

Οι υπολογισμοί της μελέτης του δείχνουν ότι ο ΚΟΙ 1843.03, ο οποίος έχει μάζα ίση με 0,6 γήινες μάζες, είναι τόσο πυκνός ότι πρέπει να αποτελείται κατά τουλάχιστον 70% από σίδηρο, ή ακόμα και από μασίφ σίδερο.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο ΚΟΙ 1843.03 είναι ακόμα ένας «πιθανός πλανήτης», του οποίου η ύπαρξη δεν έχει επιβεβαιωθεί οριστικά.

Αν τελικά αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει, το ρεκόρ του συντομότερου έτους πηγαίνει στον Kepler 87b.

Σύμφωνα με ανεξάρτητη μελέτη, την οποία δημοσιεύουν στο Astrophysical Journal μέλη της ίδιας ερευνητικής ομάδας στο MIT, ο Kepler 87b, του οποίου η ύπαρξη έχει επιβεβαιωθεί, γιορτάζει την Πρωτοχρονιά κάθε 8,5 ώρες.

Πηγή: in.gr

Το Curiosity κοιτά τα φεγγάρια του Άρη να περνούν

Το μεγαλύτερο από τα δύο φεγγάρια του Άρη περνά ακριβώς μπροστά από το μικρότερο σε αυτό το βίντεο που μετέδωσε από την επιφάνεια του πλανήτη το ρομπότ Curiosity.

Είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται σε βίντεο η έκλειψη του ενός δορυφόρου από τον άλλο, επισημαίνουν οι υπεύθυνοι της αποστολής στο Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Καλιφόρνια.

Οι ερευνητές της ΝASA είχαν υπολογίσει ότι το Curiosity θα βρισκόταν στην κατάλληλη θέση για να καταγράψει το πέρασμα την 1η Αυγούστου. Το ρομπότ είχε ξυπνήσει λίγο νωρίτερα εκείνη την ημέρα προκειμένου να στείλει δεδομένα στον δορυφόρο MRO, ο οποίος θα αναλάμβανε να τα αναμεταδώσει στη Γη.


^{Σύγκριση του μεγέθους του Φόβου και του Δείμου όπως φαίνονται από την επιφάνεια του Άρη και της Σελήνης όπως τη βλέπουμε από τη Γη (NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science Systems/Texas A&M Univ.)}

To βίντεο δημιουργήθηκε από τη συρραφή μιας σειράς εικόνων που έλαβε ο τηλεφακός της κύριας κάμερας του ρομπότ. Στις εικόνες διακρίνονται αρκετοί μεγάλοι κρατήρες στην επιφάνεια του Φόβου, του μεγαλύτερου από τους δύο δορυφόρους. Ο πολύ μικρότερος Δήμος μοιάζει περισσότερο με διερχόμενη διαστημική πέτρα.

Ο Φόβος έχει διάμετρο μικρότερη 100 φορές μικρότερη από της δικής μας Σελήνης, κινείται όμως σε ιδιαίτερα μικρή απόσταση από την επιφάνεια του Άρη. Λόγω των παραμέτρων αυτών, από την επιφάνεια του Άρη ο Φόβος φαίνεται να έχει το μισό μέγεθος σε σχέση με τη Σελήνη όπως φαίνεται από την επιφάνεια της Γης.

Οι τελευταίες παρατηρήσεις θα επιτρέψουν τώρα στους ερευνητές να υπολογίσουν καλύτερα τις τροχιές των δύο φεγγαριών και να διευκρινίσουν αν ο Δείμος σταδιακά απομακρύνεται από τον μητρικό του πλανήτη.

Κύρια αποστολή του Curiosity, πάντως, είναι να διαπιστώσει αν η περιοχή του Κρατήρα Γκέιλ στην οποία προσεδαφίστηκε πέρυσι ήταν ποτέ κατάλληλη για την εμφάνιση μικροβιακής ζωής.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Φόβος ήταν γιος του Άρη και της Αφροδίτης. Ο Δείμος ήταν ο δίδυμος αδελφός του και εκπροσωπούσε τον τρόμο.

Newsroom ΔΟΛ

Πιστή στο αυγουστιάτικο ραντεβού της η βροχή των Περσείδων

Πρόκειται για μικρά κομμάτια (μέχρι και σε μορφή σκόνης) τα οποία είναι απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τάτλ και όταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με τεράστιες ταχύτητες καίγονται εξαιτίας της τριβής με την ατμόσφαιρα μέσα σε δευτερόλεπτα

---

Πιστή στο αυγουστιάτικο ραντεβού της η βροχή των Περσείδων

Ετοιμαστείτε για τη βροχή αστεριών καθώς απόψε μετά τα μεσάνυχτα το φαινόμενο θα κορυφωθεί. Οι Περσείδες είναι βροχή διαττόντων (μετέωρα ή πεφταστέρια όπως είναι κοινώς γνωστά στην παράδοση, όπου όταν βλέπεις ένα μπορείς να κάνεις μια ευχή που θα πραγματοποιηθεί). Στην πραγματικότητα δεν είναι αστέρια που «πέφτουν».
Πρόκειται για μικρά κομμάτια (μέχρι και σε μορφή σκόνης) τα οποία είναι απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τάτλ (109P/Swift-Tuttle) και όταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με τεράστιες ταχύτητες καίγονται εξαιτίας της τριβής με την ατμόσφαιρα μέσα σε δευτερόλεπτα. Οποια από αυτά είναι αρκετά μεγάλα ώστε να φτάσουν στην επιφάνεια της Γης ονομάζονται μετεωρίτες, ενώ όσα είναι τόσο λαμπρά που φαίνονται να σχίζουν τον ουρανό ονομάζονται βολίδες. Συνήθως στο μέγιστο της βροχής πέφτει ένα μετέωρο το λεπτό. Ονομάζονται Περσείδες, επειδή το ακτινοβόλο σημείο τους προβάλλεται στον αστερισμό Περσέα, φαίνεται δηλαδή σαν να έρχονται από την κατεύθυνση αυτή. Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού αυτού από τον κομήτη Σουίφτ-Τάτλ περιπλανάται στον διαπλανητικό χώρο εδώ και χίλια περίπου χρόνια αφότου εγκατέλειψε τον κομήτη. Υπάρχει ωστόσο και μία σχετικώς νέα συνιστώσα, μία λωρίδα υλικού που αποσπάσθηκε από τον κομήτη το έτος 1862. Ο ρυθμός των μετεώρων όταν η Γη συναντήσει αυτή την, πυκνή ακόμα, λωρίδα είναι πολύ υψηλότερος από ό,τι κατά την υπόλοιπη βροχή. Αναφέρονται παρατηρήσεις των Περσείδων εδώ και περίπου 20 αιώνες, με αρχαιότερη αναφερόμενη από την Άπω Ανατολή. Μία λαϊκή ονομασία της βροχής αυτής σε Ρωμαιοκαθολικές χώρες είναι «Δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου», καθώς στις 10 Αυγούστου τιμάται η μνήμη του μαρτυρίου του. Η αρχή της βροχής είναι ορατή από τα μέσα Ιουλίου κάθε χρόνο, με την κορύφωση μεταξύ 9 και 14 Αυγούστου, οπότε ο ρυθμός των μετεώρων φθάνει τα 60 και πλέον ανά ώρα. Εξαιτίας της τροχιάς του κομήτη, από την οποία εξαρτάται η θέση του ακτινοβόλου σημείου, οι Περσείδες παρατηρούνται κυρίως να διασχίζουν το Βόρειο Ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Καθώς συμβαίνει με όλους τους διάττοντες αστέρες, ο ρυθμός τους μεγιστοποιείται κατά το χρονικό διάστημα αμέσως πριν την αυγή. Το 2009, ο μέγιστος Ζενίθιος Ωριαίος Ρυθμός προβλέφθηκε σε περίπου 120. πηγή: wikipedia

Οι Περσείδες ξανακάνουν την εμφάνισή τους στο νυχτερινό ουρανό

  (Φωτογραφία:  Associated Press

Μια ακόμη φορά μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, αργά το βράδυ της Δευτέρας 12 Αυγούστου, στον νυχτερινό ουρανό του βορείου ημισφαιρίου -και της Ελλάδας- θα κορυφωθεί η εντυπωσιακή βροχή από «πεφταστέρια», τους διάττοντες Περσείδες.

Τόσο το βράδυ της προηγούμενης μέρας (Κυριακή), όσο και της επόμενης (Τρίτη) θα πρέπει επίσης να αναμένεται αυξημένη πτώση μετεώρων.

Όσοι ξενυχτήσουν, θα έχουν την ευκαιρία -εφόσον ο καιρός κατά τόπους το επιτρέψει- να δουν το θεαματικό αστρονομικό φαινόμενο, που μπορεί να φθάσει έως τα 100 μετέωρα ανά ώρα. Με δεδομένο ότι το φεγγάρι δεν είναι «γεμάτο», ο ουρανός θα είναι αρκετά σκοτεινός και κατάλληλος για τις παρατηρήσεις των μετεώρων.

Οι Περσείδες θεωρούνται μια από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων του έτους, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι κατ’ εξοχήν γρήγορα και φωτεινά, συχνά με μακριές πύρινες «ουρές».

Ανάλυση της NASA για τα έτη 2008-2013 δείχνει πως οι Περσείδες παράγουν περισσότερα φωτεινά μετέωρα από κάθε άλλη βροχή διαττόντων. Εμφανίζονται σε όλα σχεδόν τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο μόνο, μολονότι αρχικά φαίνονταν να προέρχονται από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν το όνομά τους.

Τα συγκεκριμένα μετέωρα αρχίζουν σε αραιή μορφή να πέφτουν κάποια στιγμή τον Ιούλιο, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν σχεδόν έως το τέλος του Αυγούστου. Όσο πιο κοντά στην ώρα που χαράζει, τόσο πιθανότερο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια» οπουδήποτε στον ουρανό.

Οι Περσείδες προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης.

Ο κομήτης -ο οποίος διαθέτει ένα τεράστιο πυρήνα διαμέτρου 26χλμ και για τελευταία φορά εισήλθε στην εσωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος τον Δεκέμβριο του 1992- χρειάζεται περίπου 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο.

Τα μετέωρα, που συνήθως έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση, αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τρίτη θέση για Ελληνίδα μαθήτρια σε Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής

Με το χάλκινο μετάλλιο στις αποσκευές της επέστρεψε από την 7η Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής, που για πρώτη φορά φέτος διεξήχθη στην Ελλάδα, η μαθήτρια από τα Λεχαινά Κρινιώ Μαρούδα...
Συνολικά στην Ολυμπιάδα συμμετείχαν πάνω από 180 νέοι και νέες από 36 χώρες, με την ελληνική αποστολή να συγκεντρώνει ένα αργυρό μετάλλιο, τέσσερα χάλκινα και τέσσερις εύφημες μνείες! 

Για την άριστη μαθήτρια από τα Λεχαινά αυτό το μετάλλιο ήταν το δεύτερο, καθώς πέρυσι είχε κατακτήσει επίσης το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες Αστρονομίας και Αστροφυσικής στη Βραζιλία!

Η 7η Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής «φιλοξενήθηκε», από τις 27 Ιουλίου έως τις 5 Αυγούστου, στην πόλη του Βόλου. Για πρώτη φορά ένα τόσο σημαντικό επιστημονικό και πολιτιστικό γεγονός πραγματοποιήθηκε σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα στην Ελληνική επαρχία!

Έχοντας ξεχωρίσει στον μαθητικό διαγωνισμό «Πτολεμαίος» και έχοντας την εμπειρία, αλλά και ένα μετάλλιο στο «λαιμό» από την 6η Ολυμπιάδα της Βραζιλίας, η μαθήτρια από τα Λεχαινά κατάφερε να διακριθεί σε έναν τόσο δύσκολο και απαιτητικό διαγωνισμό για ακόμα μια φορά.

Και μπορεί μια ατυχία, στην τρίτη εξέταση, να της κόστισε το αργυρό ή ακόμα και το χρυσό μετάλλιο, ωστόσο η Κρινιώ Μαρούδα δηλώνει χαρούμενη που μπόρεσε να «μοιραστεί» τα ενδιαφέροντά της και τις γνώσεις της με μαθητές από όλο τον κόσμο!

«Το σημαντικότερο σε έναν τέτοιο διαγωνισμό δεν είναι η θέση που μπορεί να κατακτήσει κάποιος αλλά η εμπειρία της συμμετοχής» είπε στο patrisnews.com η Κρινιώ Μαρούδα και συνέχισε:

«Στις δύο πρώτες φάσεις του διαγωνισμού τα πήγα πολύ καλά, στην τρίτη όμως όχι, με αποτέλεσμα να κατακτήσω το χάλκινο μετάλλιο. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά να γνωρίσεις άτομα με το ίδιο ενδιαφέρον και αγάπη για την Αστροφυσική. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη για τις επιτυχίες όλων των μελών της Ελληνικής αποστολής και πιστεύω ότι κάναμε τη χώρα μας υπερήφανη!».

Παράλληλα, μιλώντας για τις εμπειρίες του φετινού διαγωνισμού η μαθήτρια από τα Λεχαινά είπε: «Υπήρξαν καινοτομίες φέτος στον διαγωνισμό αλλά και πολλές όμορφες στιγμές. Για πρώτη φορά φέτος χρησιμοποιήσαμε στις εξετάσεις ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ενώ στην ομαδική εξέταση η Ελλάδα ήρθε 6η.

 Όλοι μαζί οι διαγωνιζόμενοι καθίσαμε και γράψαμε τον ύμνο της Ολυμπιάδας, ο οποίος θα ακούγεται από εδώ και πέρα κάθε χρόνο στη διοργάνωση, ενώ στην τελετή λήξης, στους μαθητές που διακρίθηκαν, εκτός από τα μετάλλιο απονεμήθηκε και από ένα στεφάνι από ελιά, όπου τους εξηγήσαμε την ιστορία και τη σημασία του. 

Τέλος, πρέπει να πω ότι η διοργάνωση στηρίχθηκε από πάρα πολλούς φορείς και χορηγούς, με τον σημαντικότερο ίσως να είναι το Ίδρυμα Ιωάννη Λάτση».

Το πρόγραμμα της Κρινιώς Μαρούδα για τις επόμενες ημέρες περιλαμβάνει… ξεκούραση καθώς από τον επόμενο μήνα, και μετά την ανακοίνωση των σχολών εισαγωγής των μαθητών που ρίχτηκαν φέτος στη «μάχη» των Πανελλαδικών, ξεκινά μια νέα ζωή, τη φοιτητική! Μια νέα ζωή γεμάτη νέες προκλήσεις, νέους στόχους, νέες επιτυχίες!

Πηγή: patrisnews.com

Βραβείο σε νέους Έλληνες επιστήμονες για ένα θερμοκήπιο στον… Άρη!

Την πρώτη θέση κέρδισε σε διαγωνισμό της NASA η αποστολή «Popeye on Mars», η οποία βασίζεται στην πρόταση που παρουσίασαν 9 νέοι Έλληνες επιστήμονες και αφορά την ανάπτυξη ενός αεροπονικού και γεωπονικά αυτόνομου θερμοκηπίου στον κόκκινο πλανήτη.
Το ελληνικό δαιμόνιο θριαμβεύει και βραβεύεται στο εξωτερικό για μια ακόμα φορά!
Ο στόχος του διαγωνισμού «International Space Apps Challenge 2013» της NASA, ήταν οι διαγωνιζόμενοι να αναπτύξουν δομές που θα υποστηρίζουν με προμήθειες τροφίμων τις παρατεταμένες επανδρωμένες αποστολές στον Άρη.
Η ελληνική ομάδα δημιούργησε ένα αεροπονικό σύστημα καλλιέργειας, το οποίο λειτουργεί σα θερμοκήπιο. Διαθέτει αισθητήρες και ηλεκτρονικά συστήματα, ώστε να εξασφαλίζονται σταθερές συνθήκες στο εσωτερικό του.
Ο τίτλος του project ευφυής και χιουμοριστικός «Popeye in Mars».
Τη νύχτα η συσκευή μοιάζει με κάψουλα, διαμέτρου ενός μέτρου και την ημέρα ανοίγει ο θόλος και τα φωτοβολταϊκά πάνελ του συγκεντρώνουν όλη την ενέργεια που χρειάζεται, για την αυτόνομη λειτουργία του. Η πρόταση στηρίζεται στο σπανάκι, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλες καλλιέργειες.
Στο διαγωνισμό συμμετείχαν περισσότερα από 9.000 άτομα από 83 χώρες.
Η πρόταση των παιδιών κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Best Mision Concept» και ξεχώρισε ανάμεσα σε 770 προτάσεις από χώρες ολόκληρου του κόσμου.
Τα μέλη της νικήτριας ομάδας είναι:
Παναγιώτη Μπαιράμη, Μάνθο Παπαματθαίου, Θεμιστοκλή Καραφασούλη, Λυδία Πολύζου, Χάρις-Κλειώ Κόρακα, Σωτήρη Παναγιώτου, Αγησίλαο Ζησιμάτο και Αλφρέδο-Παναγιώτη Δαμκαλή.

"ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΕΙ" ΠΑΛΙ ΤΟ ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟ Ο ΗΛΙΟΣ

Η διαδικασία, που αναμένεται να ολοκληρωθεί σε τρεις έως τέσσερις μήνες, συμβαίνει περιοδικά κάθε περίπου 11 χρόνια και σηματοδοτεί το αποκορύφωμα του 11ετούς ηλιακού κύκλου και το ενδιάμεσο σημείο του «ηλιακού μέγιστου».
Η αναστροφή των ηλιακών μαγνητικών πόλων θα γίνει αισθητή σε όλο το ηλιακό σύστημα, μέχρι εκεί που εκτείνεται η ηλιόσφαιρα, δηλαδή η μαγνητική επίδραση του άστρου μας στο διάστημα, δισεκατομμύρια χιλιόμετρα πέρα από τον Πλούτωνα. Καθώς το μαγνητικό πεδίο θα μετακινείται στη νέα θέση του, αναμένεται ο διαστημικός «καιρός» γύρω από τη Γη να γίνει πιο ταραγμένος.
Όπως δήλωσε ο φυσικός Φιλ Σέρερ του Ηλιακού Παρατηρητηρίου του πανεπιστημίου Στάνφορντ, «τα πολικά μαγνητικά πεδία του Ήλιου εξασθενούν σε σημείο μηδενισμού τους και μετά επανεμφανίζονται, αλλά με αντίθετη πολικότητα, μια διαδικασία που συνιστά περιοδικό μέρος του ηλιακού κύκλου».
Ήδη ο βόρειος μαγνητικός ηλιακός πόλος έχει αλλάξει «πρόσημο» και ο νότιος επισπεύδει να κάνει το ίδιο. Σύντομα και οι δύο πόλοι θα έχουν αναστρέψει πλήρως τους έως τώρα ρόλους τους και το δεύτερο ήμισυ του «ηλιακού μέγιστου» θα βρίσκεται πλέον σε εξέλιξη.
Πάντως το τρέχον «ηλιακό μέγιστο» θεωρείται το πιο ασθενές των τελευταίων 100 ετών. Συνήθως, σύμφωνα με τους αστρονόμους, στο αποκορύφωμα του ηλιακού κύκλου αυξάνονται οι ηλιακές κηλίδες (οι σκοτεινές περιοχές στην επιφάνεια του άστρου μας, που γεννούν τις ηλιακές εκλάμψεις και εκρήξεις), όμως φέτος έχουν παρατηρηθεί λιγότερες κηλίδες από ό,τι στη διάρκεια προηγούμενων ηλιακών κύκλων