Μυστηριώδης αστεροειδής ή κομήτης κινείται κοντά στη Γη

Το A/2017 U1 στις 14 Οκτωβρίου βρισκόταν 15 εκατομμύρια μίλια μακριά από τη Γη  

Ένας μικρός αστεροειδής ή κομήτης ο οποίος εντοπίστηκε να κινείται με μεγάλη ταχύτητα στο ηλιακό μας σύστημα, είναι πιθανό να έχει προέλθει από άλλο ηλιακό σύστημα, υποστηρίζουν αμερικανοί επιστήμονες.

Αν κάτι τέτοιοι ισχύει θα είναι η πρώτη φορά που ένας τέτοιος διαστρικός «επισκέπτης» παρατηρείται από τη γη.
Το μυστυριώδες αντικείμενο, που είναι γνωστό μέχρι στιγμής ως A/2017 U1, ανακαλύφθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα από έναν ερευνητή που χρησιμοποίησε ένα εξελιγμένο τηλεσκοπικό σύστημα στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης το οποίο ερευνά διαρκώς το διάστημα για τέτοιου είδους φαινόμενα.
«Περιμέναμε αυτή τη μέρα εδώ και δεκαετίες», δήλωσε ο Πολ Τσόντας, διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Αεροναυτικής και Διαστημικής Διοίκησης για μελέτες αντικειμένων κοντά στη Γη, στο Εργαστήριο Jet Propulsion Laboratory στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια.
Το αντικείμενο που έχει διάμετρο 400 μέτρα, προήλθε από την κατεύθυνση του αστερισμού Λύρα, σχεδόν ακριβώς πάνω από το ελλειπτικό επίπεδο όπου οι πλανήτες και οι άλλοι αστεροειδείς περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο.
Πέρασε ακριβώς δίπλα από την τροχιά του Ερμή στις 2 Σεπτεμβρίου, πριν αναγκαστεί να κάνει μία μεγάλη στροφή κάτω από το ηλιακό μας σύστημα, λόγω της μεγάλης βαρύτητας του ήλιου. Η κοντινότερη απόσταση που είχε από τη Γη ποτέ, ήταν στις 14 Οκτωβρίου, όταν βρισκόταν 15 εκατομμύρια μίλια μακριά.
«Πηγαίνει πολύ γρήγορα και διαγράφει τέτοια πορεία που μπορούμε να πούμε σίγουρα ότι αυτό το αντικείμενο κινείται για να βγει εκτός του ηλιακού μας συστήματος και να μην επιστρέψει», δήλωσε ο Ντάβιντε Φαρνότσια από τη NASA.
Οι αστρονόμοι παρακολουθούν το A/2017 U1 με τηλεσκόπια προσδοκώντας να χρησιμοποιήσουν τα δεδομένα που καταγράφουν για να επιβεβαιώσουν την προέλευση του αντικειμένου και να μάθουν ότι μπορούν για τη σύνθεσή του.

in.gr, ΑΠΕ/Reuters

Για πρώτη φορά: Η διδακτορική εργασία του Χόκινγκ

Για πρώτη φορά στα χρονικά, η διδακτορική εργασία του ιδιοφυούς καθηγητή Στίβεν Χόκινγκ είναι διαθέσιμη για τα ματιά του κοινού.

Το πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ αποφάσισε να τη διαθέσει στην ιστοσελίδα του και το κοινό έσπευσε να την κατεβάσει.

Ενδεικτικά, την διδακτορική εργασία «κατέβασαν» πάνω από 60 χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε μόλις 24 ώρες, προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου εξαιτίας του ανέλπιστα αυξημένου όγκου επισκεψιμότητας.

Η εργασία, «Properties of Expanding Universe» δημοσιεύτηκε το 1966 και αφορά στις επιπτώσεις και τις δυνητικές αλλαγές που θα επέφερε μια δυνητική επέκταση του σύμπαντος.
Αν θέλετε να δείτε την εργασία, μπορείτε να τη βρείτε εδώ.

in.gr

Tεράστιο σπήλαιο στη Σελήνη «είδε» ιαπωνικός δορυφόρος

Ένας ιαπωνικός δορυφόρος Selenological and Engineering Explorer (Selene), που παλαιότερα βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, ανακάλυψε σε αυτήν ένα τεράστιο σπήλαιο, που εκτιμάται ότι έχει μήκος 50 χιλιομέτρων και πλάτος 100 μέτρων.


Αυτό επιβεβαίωσε τώρα η ιαπωνική διαστημική υπηρεσία (JAXA) και ανακοίνωσε ότι το σπήλαιο θα ήταν ιδανικό για να αξιοποιηθεί ως προστατευμένη διαστημική βάση, διευκολύνοντας έτσι μια μελλοντική εποίκιση του φεγγαριού.


Στην επιφάνεια της Σελήνης, στην περιοχή των λόφων Μάριους, φαίνεται από ψηλά το στρογγυλό άνοιγμα του σπηλαίου με πλάτος 50 μέτρων και βάθος επίσης 50 μέτρων. Η περαιτέρω μελέτη με ραντάρ που μπορεί να «δει» κάτω από την επιφάνεια, σύμφωνα με τις βρετανικές εφημερίδες Guardian και Independent, αποκάλυψε ένα πολύ μεγαλύτερο σπήλαιο.


Η υπόγεια κοιλότητα μπορεί να περιέχει νερό σε μορφή πάγου, το οποίο θα ήταν δυνατό να αξιοποιηθεί, ακόμη και για τη μετατροπή του σε καύσιμα. Οι ιάπωνες επιστήμονες εκτιμούν ότι το τεράστιο φυσικό τούνελ σχηματίσθηκε από λάβα που χύθηκε, όταν στη Σελήνη υπήρχε έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα πριν από περίπου 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια.


Με δεδομένο ότι η Σελήνη δεν διαθέτει προστατευτική ατμόσφαιρα, σπήλαια αυτού του είδους είναι κατ' εξοχήν υποψήφια για σεληνιακές βάσεις. Έχουν σταθερή θερμοκρασία (ενώ στην επιφάνεια η μέση θερμοκρασία κινείται από 107 βαθμούς Κελσίου τη μέρα έως μείον 153 βαθμούς τη νύχτα) και μπορούν να προστατεύσουν τόσο τους ανθρώπους όσο και τον εξοπλισμό τους από τους αστεροειδείς, τους μικρομετεωρίτες και την ακτινοβολία, την κοσμική και την υπεριώδη του Ήλιου.


Η Ιαπωνία έχει ανακοινώσει ότι σχεδιάζει να στείλει αστροναύτη στο φεγγάρι για πρώτη φορά γύρω στο 2030, πιθανώς μαζί με τη NASA και άλλες χώρες. Η Κίνα θέλει να στείλει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή της στη Σελήνη το 2036 και έχει φιλόδοξα σχέδια για τη δημιουργία μόνιμης σεληνιακής αποικίας. Η Ρωσία θέλει επίσης να ξεκινήσει την κατασκευή μιας βάσης, αρχικά για τέσσερις ανθρώπους, έως το 2030. Και οι ΗΠΑ, που πρώτες -και μόνες μέχρι τώρα- πάτησαν το πόδι τους εκεί, έχουν τα δικά τους σχέδια επιστροφής.

in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αστεροειδής σε μέγεθος σπιτιού θα περάσει ξυστά από τη Γη, στο επίπεδο των δορυφόρων

O αστεροειδής 2012 TC4, που έχει μέγεθος σπιτιού, θα περάσει το πρωί της Πέμπτης 12 Οκτωβρίου (στις 08:40 ώρα Ελλάδας) πολύ κοντά από τη Γη, σε ύψος κάτω των 44.000 χιλιομέτρων, σχεδόν στο επίπεδο που οι γεωσύγχρονοι δορυφόροι κινούνται γύρω από τον πλανήτη μας (36.000 χλμ).

Η απόσταση αυτή είναι περίπου το ένα όγδοο της απόστασης Γης-Σελήνης. Ο αστεροειδής δεν θα είναι ορατός με γυμνά μάτια ή με κιάλια, αλλά το βράδυ της Τετάρτης θα μπορούν να τον δουν τα τηλεσκόπια από την Ευρώπη.


Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) διαβεβαίωσε ότι ο διαμέτρου 15 έως 30 μέτρων αστεροειδής δεν αποτελεί κίνδυνο να πέσει στον πλανήτη μας, ούτε να απειλήσει τους δορυφόρους.
Όμως, αποτελεί καλή ευκαιρία να δοκιμαστεί το παγκόσμιο σύστημα προειδοποίησης για κινδύνους εξ ουρανού. Ένα δίκτυο από αστεροσκοπεία και πανεπιστήμια θα παρακολουθούν στενά την προσέγγιση του αστεροειδούς, ώστε να δουν κατά πόσο είχαν κάνει σωστές προβλέψεις για την τροχιά του.


Όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο εκπρόσωπος της NASA Μάικλ Κέλι, «παρακολουθούμε τον 2012 TC4 εδώ και δύο μήνες, έτσι έχουμε πολύ ακριβείς πληροφορίες για τη θέση του και έχουμε κάνει πολύ ακριβείς υπολογισμούς για την τροχιά του. Δεν υπάρχει κίνδυνος, ούτε καν για τους δορυφόρους».


Ο αστεροειδής είχε ανακαλυφθεί πριν πέντε χρόνια, όταν το 2012 είχε περάσει πάλι από τη Γη, σε διπλάσια απόσταση από ό,τι θα κάνει τώρα. Θα επιστρέψει στη γειτονιά μας το 2050 και το 2079, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA).


Ο Ρούντιγκε Γιεν της ESA δήλωσε: «Από σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να χτυπήσει τη Γη ούτε το 2050, όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι το κοντινό πέρασμά του τότε μπορεί να αλλάξει κάπως την τροχιά του αστεροειδούς, έτσι ώστε να πέσει πάνω στη Γη το 2079».


Η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο το 2079 υπολογίζεται σε μία στις 750, γι' αυτό ο 2012 TC4 έχει ταξινομηθεί στην 13η θέση στον κατάλογο των πιθανών μελλοντικών κινδύνων από ουράνια σώματα.


Περίπου τρεις αστεροειδείς με το μέγεθος του 2012 TC4 περνούν κοντά από τον πλανήτη μας κάθε χρόνο. Πολλοί επιστήμονες θεωρούν θέμα χρόνου να πέσει στη Γη ένας αστεροειδής και το θέμα αρχίζει να «σηκώνεται» όλο και περισσότερο στη διεθνή ατζέντα.

in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η χαμένη ατμόσφαιρα της Σελήνης

Μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι ο δορυφόρος μας ήταν πάντοτε ξηρός και γυμνός, χωρίς ίχνος προστατευτικής ατμόσφαιρας. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο η εικόνα αυτή ανατρέπεται από νέες μελέτες οι οποίες φέρνουν στο φως απρόσμενες πτυχές από το παρελθόν του.  Μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι ο δορυφόρος μας ήταν πάντοτε ξηρός και γυμνός, χωρίς ίχνος προστατευτικής ατμόσφαιρας. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο η εικόνα αυτή ανατρέπεται από νέες μελέτες οι οποίες φέρνουν στο φως απρόσμενες πτυχές από το παρελθόν του. Η πιο πρόσφατη από αυτές ανακάλυψε ότι στα... νιάτα της η Σελήνη ήταν σκεπασμένη από έναν ωκεανό από λάβα ο οποίος της χάρισε ισχυρούς ανέμους και μια ατμόσφαιρα η οποία διατηρήθηκε για 70 εκατομμύρια χρόνια.

Σήμερα η Σελήνη δεν διαθέτει ατμόσφαιρα – ή μάλλον για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, έχει μόλις κάποια σχεδόν ανεπαίσθητα ίχνη ατμόσφαιρας. Μέχρι πρόσφατα οι αστροφυσικοί πίστευαν ότι βρισκόταν σε αυτήν την κατάσταση εξ αρχής, όμως τον περασμένο Ιούνιο μια μελέτη αποκάλυψε ότι αμέσως μετά τη γέννησή του, πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ο δορυφόρος μας διέθετε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μια αραιή ατμόσφαιρα, αποτελούμενη κυρίως από νάτριο, χάρη στους ωκεανούς από μάγμα που κάλυπταν αρχικά την επιφάνειά του. 

Τώρα μια νέα ερευνητική δουλειά έρχεται να δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη μόνο μια φορά και ότι η Σελήνη στα νεανικά της χρόνια, πριν από 3,5 δισεκατομμύρια έτη, πέρασε ξανά μια περίοδο ηφαιστειακής δραστηριότητας η οποία μάλιστα ήταν αρκετά έντονη ώστε να σχηματίσει γύρω της μια αρκετά «στιβαρή» ατμόσφαιρα η οποία διατηρήθηκε για 70 εκατομμύρια χρόνια.

Κλεισμένη σε σεληνιακό γυαλί

Την τελευταία δεκαετία μελέτες που διεξάγονται με νέα και πιο ευαίσθητα όργανα έχουν εντοπίσει πτητικά υλικά κλεισμένα μέσα σε ηφαιστειακή ύαλο που συνέλεξαν από τη Σελήνη οι αστροναύτες των αποστολών Apollo. Τα κομμάτια του ηφαιστειακού γυαλιού προέρχονται από τις σκοτεινές λεκάνες της Σελήνης και οι νέες αναλύσεις που έγιναν υποδηλώνουν ότι δημιουργήθηκαν από μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις οι οποίες σημειώθηκαν πριν από 3,8 ως 3,1 δισεκατομμύρια χρόνια και, εκτός από την ύαλο, παρήγαγαν επίσης τεράστιες ποσότητες αερίων.

Τώρα, με μια μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Earth and Planetary Science Letters», η Ντέμπρα Νίνταμ και ο Ντέιβιντ Κινγκ από το Σεληνιακό και Πλανητικό Ινστιτούτο στο Χιούστον του Τέξας υπολόγισαν αυτές τις εκπομπές αερίων με βάση τον εκτιμώμενο όγκο των ροών λάβας που παρήγαγαν οι ηφαιστειακές εκρήξεις. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά τους η μεγαλύτερη ποσότητα ανερχόταν σε περίπου 10 εκατομμύρια τόνους αερίων που εκλύθηκαν μαζί με 5,3 εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα λάβας τα οποία γέμισαν τη λεκάνη της Θάλασσας των Βροχών (Mare Imbrium), την τεράστια πεδιάδα που είναι ορατή από τη Γη στο βόρειο ημισφαίριο της Σελήνης. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, θα πρέπει να αύξησε την πίεση του σεληνιακού αέρα ανεβάζοντάς την στο 1% της σημερινής ατμοσφαιρικής πίεσης της Γης – ή με άλλα λόγια, θα πρέπει να δημιούργησε στη Σελήνη μια ατμόσφαιρα κατά 1,5 φορές πιο πυκνή από τη σημερινή ατμόσφαιρα του Αρη.

Οι ερευνητές από το Χιούστον θεωρούν ότι υπό αυτές τις συνθήκες στην επιφάνεια της Σελήνης θα πρέπει να έπνεαν ισχυροί άνεμοι, οι οποίοι θα σήκωναν σκόνη, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα. Εκτιμούν ωστόσο ότι ύστερα από 70 εκατομμύρια χρόνια η σεληνιακή ατμόσφαιρα δεν υπήρχε πια: όλα τα ατμοσφαιρικά αέρια, αναφέρουν, θα πρέπει να είχαν διαφύγει στο Διάστημα ή να είχαν παγώσει στις περιοχές των πόλων, γι’ αυτό και σήμερα δεν βλέπουμε κανένα ίχνος τους στον δορυφόρο μας.

πηγή: in.gr